Bir filmin yönetimi ve senaryosu aynı kişi ya da kişiler tarafından üstlenildiğinde o filmden daha çok şey bekleme ihtimali artıyor; çünkü belirli bir bakış açısıyla yazılmış olan herhangi bir film, başka bakış açılarına sahip bir yönetmenin elinde bambaşka bir şeye dönüşebiliyor, veya tam tersi... Bu iki ayrı bakışın beyazperdeye artı veya eksi olarak yansıma ihtimali olsa da, sonuçta günahıyla sevabıyla o filmin kime ait olduğu kafa karıştırabiliyor kanımca. Kapan ise, iki kişinin birlikte yazıp yönettikleri, bu bağlamda ne anlatmak istedilerse onu anlattıklarından emin olabileceğimiz bir yapıt.
Rodrigo Sopeña ve Luis Piedrahita filmde, daha önce Testere ve Küp filmlerinde işlenmiş olan, “canını kurtarmak için sana özel yaratılmış olan bu bulmacayı çözmek zorundasın” konusunu tekrarlamışlar. Başarılı işler çıkarmış olan İspanyol oyuncuların, bulmacayı çözmeleri için içine kapatıldıkları mekan gerçekten güzel kurgulanmış. Kurbanlar kurtulmak için odayı şekilden şekle sokarken kameranın bize sunduğu açılar çok yerinde olmuş, özellikle odayı bize kuş bakışı gösterdiği sahnede, oda adeta rubik bir küpe dönüşmüş. Renkler, mekanlar ve çekimler gerçekten özenli bir çalışma olduğunu gösterir nitelikte…
Avrupa filmlerinin düsturundan olsa gerek, böylesi bir konuya rağmen gerilim oldukça sakin bir boyutta kalmış, Testere veya Küp’teki gibi kalbi ağza getirecek anların olduğunu söyleyemeyiz. Hatta temponun düşüklüğü, filmi neredeyse sıkıcı bile kılmış zaman zaman. Bunun sebebi de konunun iddialı olması, böyle zekice kurgulanmış bir konunun daha hareketli, daha heyecan verici, daha yaşatırcasına işlenmesi gibi bir beklenti doğuyor aslında… Konunun değişikliği, matematik ve gerilim kelimelerini bir araya getiren bir filmi daha aklımıza düşürüyor. O da, Darren Aranofsky’nin 1998 yılında çekmiş olduğu Pi. Temposu gene Testere ve Küp kadar yüksek olmasa da, kullandığı müzikler, kurgu ve konunun işlenişi bakımından kesinlikle daha doyurucu bir izlenim sunan bu filmi düşündüğümüzde, Kapan’ın konusu gibi bir senaryoyu Aranofsky nasıl çekerdi diye düşünmemek elde değil.
Sonunun da sönük bir biçimde bitişiyle, elde olan bir hazinenin doğru işlenmediği duygusunu veren Kapan, her şeye rağmen değişik bir İspanyol sineması örneği görmek isteyenleri hayal kırıklığına uğratmayacak derecede titiz bir yapım. İlk uzun metrajlı filmlerini çekmiş olan Rodrigo Sopeña ve Luis Piedrahita’dan, yazıp yönettikleri filmden daha fazlasını beklemiş olsak da, umudumuzu kesmiyor ve yeni projelerini merakla bekliyoruz.