‘Show’ Yapmak

[Siyabend]

Otuz küsur PKK’lı Habur kapısından içeri girdi ve millî ve milliyetçi cephe, siyasî ve medyatik sözcüleriyle “show yapıyorlar” yaygarasını kopardı.

Bütün bu “karşılama” sürecinde bir doz “gösteri”, birkaç doz “gösteriş” olacağını, daha bu olay olmadan önce, tahmin edebiliyordum. Şimdi de, böyle bir şey olmadığını iddia edecek değilim. Ya ne yapmaları bekleniyordu? Kimseye haber vermeden gece sabaha karşı sürünerek mi gelecekler, savcının karşısına çıktıklarında “Ben ettim, sen eyleme” deyip secdeye mi varacaklardı?

Pişman olduklarını söylememişler. Hattâ, pişman olmadıklarını söylemişler!

Şu anda dağın birinde olan PKK’lılar ya da şu ana kadar bu dava uğrunda canını veren binlerce, kendi özgür iradesiyle ve düşüncesiyle yaptığı işten “pişman” olsaydı, zaten bu savaş bunca yıl sürmezdi.

Bugünün gündeminde yazılı olan madde “barış”. “Pişmanlık” değil, “teslim olmak” değil. “Barış” dediğimiz şey de, geçen gün de yazdığım gibi, “yenen”le “yenilen” arasında olan bir şey değildir. O durumda, yenen yenilene koşullarını dikte eder. Buna nezaket olsun diye “barış” diyenler olabilir, ama sadece “nezaket olsun” diye.

Bu savaş bunca yıl sürdükten sonra, binlerce ölü, binlerce sakat, milyarlarca lira ve trilyonlarca acıdan oluşan bir bilanço edindik. Ama “yenen” olmadı; “yenen” olmadığı için “yenilen” de olmadı. Onun için bugün “barış yapma” çabasını başlattık –umarım sonuca varırız.

Bu kadar yıl sürmüş olan bu mücadele, bu karşılıklı kıyım, hiçbir zaman bir “yenen” ve bir “yenilen” üretmeyecek. Konuşan, “show yapıyorlar” diye bağıran zevat bunun ne kadar farkında, bilmiyorum.

Bu zevatın istediği olmuş, otuz küsur adam süklüm püklüm gelmiş olsa, binlerce Kürt bu manzaradan sonuna kadar gocunurdu. İçlerinden birçoğu, “PKK da bu işi beceremedi. Bir araya gelelim, daha sert, daha etkili bir örgüt kuralım” derdi. Bir otuz beş yıl daha geçip onlara da “Pes ettim! Pişman oldum!” demeyi başardığınızda, onları sollayan başkaları çıkardı. Başkaları çıkar.

Ama “başım dik, onurumla oynayan yok” diyebilen, durumu böyle olduğuna inanan Kürt, aslında herhangi bir insan, barış yapmaya da hazır olur, olabilir.

Bu karşılamanın şimdi böyle bir saldırı hedefi haline getirilen coşkusunun içinde, uzaktan görülen “barış”ın verdiği büyük sevinç var. Buna bakıp da bundan çıkaracağımız sonuç bu olmalı ve bundan hepimiz sevinç duymalıyız. Binlerce Kürt yurttaşımız “barış” ihtimalini (onu kendilerinde cisimleştirmiş otuz küsur insanın kişiliğinde) böyle bir sevinçle karşılıyorsa, demek ki Kürt-Türk beraberliğinin güvenilir bir zemini var, dolayısıyla “istikbali var” demeliyiz.

Şimdi “show yapıyorlar” diyen, “pişman olduklarını söylemediler” diye sorun çıkaran, yani bugün kendini bu kelimelerle ifade eden zihniyet, oldum olası bu zihniyet olduğu için bunca yıl süren ve bunca cana mal olan bir çatışma yaşandı.

Her çatışma gibi bunun da iki tarafı vardı. Karşılıklı nedenleri vardı. Yasa zoruyla “terörist” diyerek bu olguyu ortadan kaldıramazsınız. Sizin “terörist” dediğiniz insanın yanında milyonlarca onun gibi insan saf tutuyorsa, kullandığınız terminolojinin isabeti hakkında bir kere daha düşünseniz iyi olur.

Sizin tutumunuz, zihniyetiniz de bu kanlı çatışmanın iki ucundan birini oluşturuyor. “Pişman olsunlar” diye tempo tutan siz şahinler, şahinlerin sözcüleri, bu kanlı bilanço karşısında sizin de pişman olmanızı gerektirecek çok şey var.
Şu anda yapmakta olduğunuz “show”dan başlayarak.

Murat BELGE