Susmak bazen konuşmaktan iyidir

[reis]

Bazı politikacıların konuşması prim yapar, bazılarının susması. Mesela bir zamanlar Mesut Yılmaz “ciddi devlet adamı” görüntüsü vermek için susmayı tercih ediyordu. Ne zaman ki konuşmaya başladı, “cümleler arasına reklam alalım” diye esprilere maruz kaldı.

Mesela Erbakan Hoca'nın konuşması iyi rating yapar, ama oya dönüşmez.

Son haftalarda ulusalcı kanalları dolaşıp yeniden sahne alan Erbakan Hoca'nın sözlerini dinleyenlere sordum.

Önce “çok incitici ve mantıksızdı” diyenler sonra “gülerek izliyorum, çok eğlendiriciydi” dediler. Demek ki konuşma, iyi izleyici toplamış ama siyaseten fazla getirisi olmamış.

Mesela Devlet Bahçeli.

Beş yıldır hükümetin icraatlarını değerlendiren ya da kendi politikalarını anlatan konuşmalar yapmadı. Türkiye'nin içinden geçtiği süreçte ciddi hiçbir toplumsal veya siyasi olayda çıkıp da siyasi görüşünü açıklamadı, hep kenarda kalmayı seçti.

Birileri bunu politikasızlık olarak yorumlasa da, bir partinin bu kadar politikasız olması mümkün olmayacağına göre, suskunluk bilinçli bir tercih olarak anlaşıldı. Nitekim Bahçeli konuşmaya başlayınca susmasının daha çok oy getirdiği görüldü.

Boğazını patlatırcasına sert bir edayla yaptığı konuşmanın tedirginlik vermesi MHP'nin barajı geçme noktasına gelmesinde Bahçeli'nin suskunluğunun olumlu etkisi olduğu şeklinde yorumlandı.

Hele bir de darağacı ipini fırlatınca siyaseten daha zor durumda kaldı.

Bir siyasetçi için konuşmak, düşünce ortaya koymak, tavır takınmak, projelerini anlatmak, halkın duygu dünyasını paylaşmak olmazsa olmazdır. Suskunluk bir siyaset olamaz. Çünkü siyaset ortaya bir düşünce, bir politika, bir tavır sergilemek için yapılır.

Ancak bir politikacı konuşmak mecburiyetiyle konuşup da hırçınlık yaptığında, haksızlık yaptığında, içi boş balonlar uçurduğunda suskunluğun kıymeti ortaya çıkar.

Konuşmanın üslubu ve tarzı da, konuştuğu şeylerin içeriği de siyasal iletişim de aynı önemdedir.

Çok doğru şeyleri küfredercesine söylemek ile, çok yanlış şeyleri nezaket içinde söylemek arasında olumsuzluk açısından fark yoktur.

Kamuoyu yanlış şeyleri beyefendice söyleyenlere daha çok itibar eder, ama bir süre sonra meselenin yanlışlığını hisseder, etki olumsuza döner. Halk doğru şeyleri hırçın bir üslupla söyleyenlere ise dediklerini kabul etmekle birlikte soğuk bakar.

Bu yüzden siyasetçinin neyi, niçin, nasıl söylediği bir bütünlük arzeder.

Nadir konuşmak ile sık konuşmak, kısa konuşmak ile uzun konuşmak, sert konuşmak ile yumuşak konuşmak arasındaki ayrım iyi yapılmalıdır.

Bir de siyasette neyi, niçin söylediğiniz kadar, nasıl anlaşıldığınız ve nasıl algılandığınız da önemlidir.

Siyasette söylenen söz insanı, gölgesi gibi takip eder.

Malumdur, insan söylediği sözün esiridir.

[hande]

güzel