Yalnızlık...
- Siyabend
- Belawela Muhtarı
- Mesajlar:19658
- Kayıt:15 Eki 2006 12:05
- Ruh Hali:Mutlu
- Cinsiyet:Erkek
- Burç:Kova
- Takım:Galatasaray
Her sabah yalnız uyanıp yalnız düşmek yollara nasıl bir şeymiş öğretti hayat bana sağ olsun... Öle iğrenç, bazen de bir o kadar güzel bir duygu ki bu insan ikisinin arasında sıkışıyor, ezilip ölüyor, sonra tekrar dirilip, kaldığı yerden devam ediyor yaşamaya... Yalnızlık bir lütuf mu yoksa bir günahın bu dünyadaki cezası mı çözemiyorum ama bazen ilki bazen de ikincisi cezbediyor hissettiklerimi... Mesela eğer yalnız uyanıyorsanız, dünyayı ısıtan güneş bile yetmiyor, az geliyor size, sabahın ayazı içinize işliyor, kanınız donuyor bazen, ama sonra çıkıp dışarı solumaya başladığınızda o sahte, çirkin, anlamsız suratlarla aynı havayı, iyi ki de yalnızım diyorsunuz içinizden. Eğer yolda yalnız yürüyorsanız her gün, takılıp düştüğünüzde size uzanacak bir el olmadığında öle koyuyor ki bu size sanki dünya bir okyanus, sizde yolunu kaybetmiş bir balık gibi hissediyorsunuz kendinizi, ama sonra görünce çevrenizde ki uzananların elinizi verdiğinizde kolunuzdan edeceklerini, gülümsüyorsunuz sonra öğreniyorsunuz tek başına kalkmayı, daha kararlı, daha dayanıklı oluyorsunuz tek başınıza attığınız her adımda. Eğer geceleri yalnız giriyorsanız yatağa yetmiyor üst üste örttüğünüz, kafanıza kadar çektiğiniz yorganlar sizi ısıtmaya, kanınızdaki donukluğu çözmeye, ama sonra dua ediyorsunuz dökülen göz yaşlarınızı görmediği için kimse. Daha tatmadım ama sanırım yalnız ölmek şöyle bişi olsa gerek: Önce üzülüp ağlayacaksınız kapalı gözlerinizin ardından görünce dostlarınızın, arkadaşlarınızın, sevgilinizin bile cenazenize katılmadığını, içiniz yanacak harcadığınız anlara, verdiklerinize, ama sonra diyeceksiniz ki "yaşarken yanımda olmayanlar, öldüğümde mi yanımda olacaklardı" sonra anlıcaksınız ki bu dünyaya yalnız geliyor insan öle gidiyor yine... Gülümseyeceksiniz iyi ki yalnız ölmüşüm de en azından beni az da olsa sevenler beni bu halde görmedi diye... İşte yalnızlık bu kadar soğuk, ama bir o kadar da gerçek bir olgu beni saran ve bir türlü bırakmayan... Umarım nefesim kesilene kadar da benimle olur, bir o kaldı bana ait, bana özgü olan beni anlatan...
Re: Yalnızlık...
bazen yalnızlığı çok severrimm kalabalığı hiç sevmemm
En son Siyabend tarafından 03 Şub 2008 17:26 tarihinde darbelendi.